در روزگار ما، قهرمان‌ها اغلب روی پرده سینما پیدا می‌شوند؛ اما بعضی‌ها بی‌صدا، بی‌ادعا، در دل همین کوچه‌پس‌کوچه‌های زندگی، قهرمان می‌شوند. شهید مدافع حرم اکبر زوار جنتی یکی از آن‌هاست. جوانی که می‌توانست در سایه‌ی زندگی آرام و معمولی‌اش بماند.

اما دلش در تب و تاب چیزی بزرگ‌تر می‌تپید: دفاع از حریم حقیقت. او به جای فرار از خطر، به دل آن زد؛ به‌جای دل‌بستن به دنیا، دل کندن را آموخت. قصه‌اش شبیه قصه‌های معمولی نیست. اگر می‌خواهی با مسیری آشنا شوی که به جای عافیت، به یقین ختم شد، چند لحظه با ما بمان… این روایت، صدای قدم‌های کسی‌ست که برای باورهایش، تا آخر خط رفت.

بیشتر بخوانید

حامد جوانی، دل‌باخته‌ی حضرت ابوالفضل(ع)، از همان کودکی شهادتش را شبیه قمر بنی‌هاشم نقاشی کرده بود؛ بی‌دست، بی‌چشم، غرق در عشق و پر از ترکش. در یکی از روزهای داغ اردیبهشت، در دل لاذقیه، محاصره شد و باران گلوله‌ها بدنش را شکافت، اما قامتش، ابوالفضلی ماند.

۲۰ روز در کمای بیمارستان بقیه‌الله، اما مهمانانی آسمانی داشت؛ وقتی سردار سلیمانی بالای سرش آمد، اشک ریخت و گفت: «من برای خودم گریه می‌کنم، نه برای حامد… او به آرزویش رسید، من جا ماندم.» و بعد، با اندوهی پدرانه ادامه داد: «آچار فرانسه‌ام را از دست دادم… حامد همه‌فن‌حریف بود، ستون عملیات‌هایم…» حامد رفت، اما ردِ نگاهش، ردِ ایمانش، در دل‌ها ماندگار شد.

بیشتر بخوانید

دکتر مصطفی چمران از چهره‌های شگفت‌انگیز تاریخ معاصر ماست. کودکی‌اش در تهران گذشت و در دانشگاه تهران فیزیک خواند. با بورسیه به آمریکا رفت و دکترای فیزیک هسته‌ای گرفت، اما دلش جای دیگری بود. زندگی راحت آمریکا را رها کرد و در مسیر آرمان‌هایش به مصر و سپس لبنان رفت، جایی که همراه امام موسی صدر، جنبش امل را پایه‌گذاری کرد. آثار مجاهدت‌های او هنوز در لبنان دیده می‌شود.

با آغاز انقلاب، به ایران بازگشت و در روزهای پرآشوب جنگ، گروه‌های چریکی نامنظم را شکل داد و ضربه‌های سنگینی به دشمن وارد کرد.

آخرین تصویر از او، خرداد سال ۶۰ در دهلاویه نقش بست؛ جایی که با خونش، خاک را به آسمان پیوند زد.

از شهید چمران برای ما، جز خاطره‌ای جاودان، دست نوشته‌ها و وصیتنامه‌هایی مانده؛ نجواهایی که عمق ایمان و عشقش را فریاد می‌زنند. در ادامه، بخشی از وصیتنامه‌ی او خطاب به امام موسی صدر را خواهید خواند.

بیشتر بخوانید

شهید منصور آجورلو، جوانی بود که با تمام وجودش به خدا عشق می‌ورزید. در وصیت‌نامه‌اش، با زبانی ساده و صمیمی، از توبه و رحمت الهی سخن می‌گوید و از اینکه در راه خدا قدم گذاشته، شکرگزار است.

او که خانه و عزیزانش را رها کرد، آرزویش این بود که با خون خود به دیدار معشوق بشتابد. شهیدی که به‌جای ترس از مرگ، از فرصت شهادت برای پاک شدن بهره گرفت و با قلبی آکنده از امید، به سوی جاودانگی پر کشید.

بیشتر بخوانید

او عاشقی دلداده بود که جانش را در مسیر ایمان نهاد و با قلبی سرشار از عشق الهی، به سوی شهادت شتافت. در وصیت‌نامه‌اش، ردپای اخلاص، فداکاری و شوق وصال به معبود موج می‌زند؛ گویی از پیش، پرواز روحش را به آسمان‌ها نظاره کرده بود.

بیشتر بخوانید