آقا جان (آیت الله خامنه‌ای) در دهم مرداد ۱۳۵۹درباره چریک مسمان مبارزی صحبت می کند که احتمالا همه نام او را شنیده ایم اما خیلی با راه و روش زندگی او آشنا نشدیم. آن چریک مسلمان کسی نیست جز شهید سید علی اندرزگو. در ادامه می فرماید باید هر کدام از ما از این شهید […]
حامد جوانی، دل‌باخته‌ی حضرت ابوالفضل(ع)، از همان کودکی شهادتش را شبیه قمر بنی‌هاشم نقاشی کرده بود؛ بی‌دست، بی‌چشم، غرق در عشق و پر از ترکش. در یکی از روزهای داغ اردیبهشت، در دل لاذقیه، محاصره شد و باران گلوله‌ها بدنش را شکافت، اما قامتش، ابوالفضلی ماند. ۲۰ روز در کمای بیمارستان بقیه‌الله، اما مهمانانی آسمانی […]
شهید قاسم سلیمانی، مردی بود با دستانی خالی و قلبی لبریز از شوق دیدار خدا. او نه در پی نام بود، نه به دنبال نان؛ تمام دارایی‌اش اشک‌هایی بود که برای مظلوم ریخت و گام‌هایی که بر خاک جبهه دوید تا دین بماند و حرم نلرزد. در وصیت‌نامه‌اش، با چشمانی اشک‌آلود از خدای خود سخن […]
دکتر مصطفی چمران از چهره‌های شگفت‌انگیز تاریخ معاصر ماست. کودکی‌اش در تهران گذشت و در دانشگاه تهران فیزیک خواند. با بورسیه به آمریکا رفت و دکترای فیزیک هسته‌ای گرفت، اما دلش جای دیگری بود. زندگی راحت آمریکا را رها کرد و در مسیر آرمان‌هایش به مصر و سپس لبنان رفت، جایی که همراه امام موسی […]
شهید ناصرالدین باغانی، نوجوانی از تبار نور بود که دانشگاه امام صادق را رها کرد تا در دانشگاه خون و آتش امام حسین، فارغ‌التحصیل شود. در ۱۹ سالگی، با تنی زخمی و دلی لبریز از ایمان، برای خاموش‌کردن تیربار دشمن برخاست و به آسمان پیوست. گویی آمده بود تا چراغی روشن کند و زود برود.
شهید منصور آجورلو، جوانی بود که با تمام وجودش به خدا عشق می‌ورزید. در وصیت‌نامه‌اش، با زبانی ساده و صمیمی، از توبه و رحمت الهی سخن می‌گوید و از اینکه در راه خدا قدم گذاشته، شکرگزار است. او که خانه و عزیزانش را رها کرد، آرزویش این بود که با خون خود به دیدار معشوق […]
شهید بهروز آجورلو، بسیجی عاشقی بود که دل در گرو خدا داشت و شهادت را نزدیک‌ترین راه رسیدن به معبود می‌دانست. او با قلبی سرشار از عشق الهی، تنها آرزویش را فدا شدن در راه اسلام می‌دید. وصیت‌نامه‌اش سرشار از اخلاص و شوق پرواز به سوی پروردگار است.
او عاشقی دلداده بود که جانش را در مسیر ایمان نهاد و با قلبی سرشار از عشق الهی، به سوی شهادت شتافت. در وصیت‌نامه‌اش، ردپای اخلاص، فداکاری و شوق وصال به معبود موج می‌زند؛ گویی از پیش، پرواز روحش را به آسمان‌ها نظاره کرده بود.
محمدرضا آب نیکی، جوانی که دلش برای آسمان تنگ بود، در آخرین کلماتش بوی وداع و دلتنگی موج می‌زند. او با اشتیاقی سرشار از ایمان، گویی با پروازش به سوی آرزوی دیرینه‌اش، زمین را به امید آسمان ترک کرد، و در وصیت‌نامه‌اش تنها یک پیام داشت: قدر این راه را بدانید.
زندگی را ساده زیست، اما باورهایش عمیق بود. دست‌هایش به گچ آغشته می‌شد، اما دلش به یاد خدا روشن بود. در آخرین کلماتش، نه از سختی‌ها گفت و نه از رنج‌ها، بلکه تنها وصیت کرد که راه امام را ادامه دهید، در مساجد بمانید و به دعا و یاد خدا دل بسپارید. و خودش، پاسخ […]